Publikacja dostępna też w 
Rok wydania 2018
Instytucja negocjacji policyjnych w Polsce ma bardzo krótką tradycję. Pierwsza i jedyna
etatowa sekcja negocjacyjna powstała w 1990 r. i została ulokowana w strukturze Wydziału
Antyterrorystycznego Komendy Stołecznej Policji. Policyjni negocjatorzy uczestniczyli
w prowadzeniu negocjacji ze sprawcami różnych sytuacji kryzysowych. Nowe zadanie, jakim
było prowadzenie negocjacji z różnego typu sprawcami sytuacji kryzysowych, realizowali,
opierając się głównie na własnym doświadczeniu i wyczuciu. W tym czasie w Polsce nie
istniał system negocjacji policyjnych bazujący na przepisach prawa i specjalistycznych
szkoleniach, negocjacje prowadziły osoby nieprzygotowane, a styl ich przebiegu
przypominał sceny z filmów akcji typu Brudny Harry.
Ze wstępu
Część pierwsza. Podstawowe pojęcia związane z zarządzaniem kryzysowym
Część druga. Podejmowanie decyzji na miejscu zdarzenia
Część trzecia. Zapotrzebowanie informacyjne podczas kierowania sytuacją kryzysową
Część czwarta. Warianty strategiczne zarządzania sytuacją kryzysową
Część piąta. Negocjacje w sprawie uwalniania zakładników
Część szósta. Aspekty psychologiczne i charakterystyka sprawców sytuacji kryzysowych
Część siódma. Taktyka prowadzenia negocjacji
Część ósma. Studium przypadków
Monachium 1972
Sacramento 1991
Warszawa 1996
Lima 1996
Biesłan 2004
Bibliografia
