Autorka uczyniła punktem wyjścia i zarazem kontekstem swoich badań wyrazisty, wręcz newralgiczny w obecnych realiach, temat funkcjonowania sfery publicznej, znaczący dla naszego życia społecznego i sensownie połączyła ten wątek z tradycją wartości oraz współczesnością uniwersytetu jako instytucji potencjałów rozwoju i emancypacji społeczno-kulturowej.

W obszarze akademickiej aktywności wyodrębniła sferę wirtualną, dotyczącą masowego nadawcy/adresata, a niestanowiącą dotychczas obiektu penetracji badawczej szerokiego zasiągu i postawiła ważne pytania o jej udział w kształtowanie się sfery publicznej. Jest to nowatorskie, oryginalne i odważne postawienie problematyki badawczej wynikające z merytorycznego, dobrze uzasadnionego związania wyodrębnionych zagadnień. (...) Przeprowadziła pogłębione prace studialne, doskonale opanowała literaturę przedmiotu (...) zbudowała pomysłową, nieprostą koncepcję badań własnych, doskonale obudowaną teoretycznie i należycie przygotowaną metodologicznie (...). Przeprowadziła pomysłowe, obszarowo rozległe badania empiryczne i wykonała poważną robotę analityczno-krytyczną, wykazując demaskatorsko na podstawie uzyskanych wyników, że działania akademickiej społeczności w uniwersyteckiej sferze wirtualnej stanowią bardziej potencjał niż realny obszar kształtowania sfery publicznej.

Z recenzji prof. dr hab. Joanny Rutkowiak

Nieuchronny wzrost działań komunikacyjnych w uczelniach wyższych może znaleźć wzmocnienie w nowoczesnych technologiach, w tym także tych, które umożliwiają wykorzystanie uniwersyteckiej cyberprzestrzeni. Ze względu na nowy, często dopiero konstruowany charakter sfery wirtualnej w uczelniach wyższych pojawiają się kwestie techniczne, organizacyjne, ekonomiczne i kulturowe. Kształtują się dynamiczne relacje między podmiotami usiłującymi przejąć lub utrzymać władzę w przestrzeni wirtualnej a odbiorcami, którzy często też chcieliby być lub są aktywni. Duże znaczenie uzyskuje problem inkluzyjności bądź ekskluzywności. Tworzone są możliwości wykorzystania wirtualnej sfery publicznej do aktywizacji i upodmiotowienia wszystkich członków społeczności akademickiej. Mariola Gańko-Karwowska podjęła tę problematykę w sposób kompleksowy i odpowiednio pogłębiony.

Z recenzji prof. dr. hab. Mirosława J. Szymańskiego